Κάουλμπαχ

(Caulbach). Επώνυμο οικογένειας Γερμανών ζωγράφων. 1. Βίλχελμ (Wilhelm, 1805 – 1874). Γιος μινιατουρίστα και χαράκτη, διδάχθηκε τα στοιχειώδη της τέχνης από τον πατέρα του. Το 1822 γράφτηκε στην ακαδημία ζωγραφικής του Ντίσελντορφ και αργότερα ακολούθησε τον ζωγράφο Κορνέλιους στο Μόναχο, όταν αυτός μετέβη εκεί για να αναλάβει τη διεύθυνση της Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Το 1826 φιλοτέχνησε στην οροφή του Ωδείου της πόλης το πρώτο αξιόλογο έργο του, τον Απόλλωνα ανάμεσα στις Μούσες και, πολύ σύντομα, αποκαλύφθηκε πλήρως το μεγάλο ταλέντο και η καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα. Έπειτα από πρόσκληση του πρίγκιπα Μπίρκενφελντ, εγκαταστάθηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στα ανάκτορά του, όπου φιλοτέχνησε διάφορες τοιχογραφίες με θέματα αντλημένα από ποιήματα του Γκέτε και του Κλόπστοκ. Το 1855 διορίστηκε διευθυντής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στο Μόναχο, όπου φιλοτέχνησε πολλά αξιόλογα έργα· τα σπουδαιότερα από αυτά είναι Η Μάχη των Ούννων (1837), Η Καταστροφή τηςΙερουσαλήμ από τον Τίτο (1846), Ο Όθωνας Γ’ στον τάφο του Κaρόλου του Μεγάλου (1859) και Ο Πύργοςτης Βαβέλ, πίνακας μεγάλων διαστάσεων, τον οποίο έστειλε στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1855. Ως ζωγράφος δεν ανήκε σε σχολή και οι συνθέσεις του, επιβλητικές και πολυπρόσωπες, μαρτυρούν μια τελείως προσωπική αντίληψη της τέχνης. 2. Έρμαν (Hermann, 1846 – 1909). Γιος του προηγούμενου και μαθητής του Πιλότι. Διακρίθηκε κυρίως στην απεικόνιση ιστορικών γεγονότων και σκηνών από την καθημερινή ζωή. Φιλοτέχνησε πολλά έργα, τα σπουδαιότερα από τα οποία είναι Ο Λουδοβίκος ΙΑ’, ΗΟμολογία των παιδιών, Ο Μότσαρτ τη στιγμή που πεθαίνει, Η Λουκρητία Βοργία χορεύοντας μπροστά στον πάπα Αλέξανδρο ΣΤ’ και ΗΣτέψη της Αγίας Ελισάβετ. 3. Φρίντριχ (Friedrich, 1822 – 1903). Σπούδασε κοντά στον διάσημο θείο του Βίλχελμ (βλ. 1.) και διακρίθηκε κυρίως ως προσωπογράφος. Μεγάλη συλλογή προσωπογραφιών του βρίσκεται στην πινακοθήκη και στα μουσεία του Ανόβερο. 4. Φρίντριχ-Αουγκούστ (Friedrich-August, 1850 – 1920). Ήταν γιος του προηγούμενου. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον πατέρα του και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στη Νυρεμβέργη με δάσκαλο τον Κράιλιγκ. Διετέλεσε διευθυντής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου και διακρίθηκε κυρίως ως προσωπογράφος. Τα κυριότερα από τα έργα του είναι το Κουαρτέτο (1885, μουσείο Βιέννης) και ΟΧριστός στον τάφο (1892, πινακοθήκη Μονάχου).